پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

۴۶ نماینده‌ای که طرح خطرناک خرید‌و‌فروش اشیای تاریخی و باستانی را مطرح کردند «ارزآور بودن» فروش اشیای تاریخی را یکی از دلایل موافقت با حراج خطرناک دانسته‌اند تا این سؤال پیش بیاید که آیا هر چیزی که قابل تبدیل شدن به پول است را باید فروخت؟ حتی شناسنامه باستانی کشور را! آیا آن‌ها نمی‌دانند اشیای تاریخی و باستانی کشور هیچ فرقی با جنگل‌های باستانی هیرکانی ندارند. جنگل‌های باستانی هیرکانی هم قابلیت ارزآوری دارند، آیا باید ایران را به هاب (قطب) فروش چوب جنگل‌های باستانی کشور تبدیل کرد؟ آیا خزر را می‌توان فروخت؟ آیا می‌توان زاگرس را به حراج گذاشت؟ آیا می‌توان کارون نفس بریده از انتقال آب‌های غیرکارشناسی را به قیمت ناچیز داد و رفت؟ چرا نمایندگان فکر می‌کنند اشیا باستانی تاریخی کشور قابل قیمت‌گذاری‌اند؟ در نهایت باید سؤال اصلی این گزارش را پرسید. چه کسانی در دو دهه گذشته دنبال تصویب حراج اشیای تاریخی و باستانی کشورند و در هر دوره‌ای آن را به یک شکل خاص مطرح می‌کنند؟

کمترین صحبتی از آقایان کل جامعه را برهم می‌ریزد و بنوعی تشویش اذهان عمومی ایجاد می‌کند. نوعی انسجام ملی را هدف قرار داده و بنوعی توهین محسوب می‌شود. داستان حال ما، طرح بحث فروش میراث فرهنگی ایرانیان است. چرا شکایت مردم از نمایندگان مجلس، وزرا و مدیران ارشد اجرایی، باید محدود به دیوان شکایت در دیوان عدالت اداری و کمیسیون اصل نود مجلس باشد. چرا مردم نباید در خصوص سلب یا کاهش حقوق اساسی، حوزه حقوق عمومی و برنامه‌ها و مالیه دولت، اختیار شکایت داشته باشند. چرا قوه قضائیه ورود موثر به این حوزه نمی‌کند؟ داستان امروز ما، طرح ایده فروش میراث فرهنگی کشور است. فروشی که میراث فرهنگی را تبدیل به میراث فرنگی می‌کند.